Tempera
Jest to jedna z popularniejszych technik. Używana była do malowania ikon. Znana od starożytności, najczęściej stosowana w średniowieczu. Obecnie, z uwagi na prostotę wykonania farby, wraca ponownie do użytku. Jednak mimo swoich zalet przegrywa z podobną do niej techniką akrylową.
Tempera jest to mieszanina pigmentów naturalnych i spoiwa.
Spoiwo tempery składa się z trzech podstawowych składników: schnącego oleju lub werniksu, wody i emulgatora. Najczęściej stosowanym emulgatorem było żółtko kurzego jajka. Obrazy w których zastosowano temperę z jajka zachowują przez setki lat swoją trwałość. Wadą stosowania jajka jest krótki czas przydatności spoiwa do malowania.
Jako emulgator wykorzystywano również sok z pędów figowych, sok z czosnku, mleko naturalne, żywice. Obecnie stosuje się syntetyczne emulgatory.
W zależności od ilości użytego oleju, tempery dzielimy na tłuste i chude. Tempery tłuste schną dużo wolnej, ale za to są podobnie jak farby olejne wodoodporne. Tempery chude z większym udziałem wody wysychają znacznie szybciej, jednak namalowane nimi obrazy z czasem zmieniają kolor a świeży obraz jest zupełnie nie odporny na wodę.
Główna zaleta stosowania farb temperowych to brak konieczności zagruntowania powierzchni przed malowaniem właściwymi farbami. Tempera schnie szybko. Można ją stosować na: płótno, deskę i papier.
Artyści tworzący w technice tempery to: Sandro Botticelli, Lorenza Frolicha, Andriej Rublow.