Manieryzm
W XVI wieku we Włoszech – został zapoczątkowany nowy styl w malarstwie, w którym zostały porzucone narzucone wcześniejsze ideały na rzecz subtelności oraz indywidualności. W wyniku tego, nowy styl nazwano manieryzmem, pojęcie zostało stworzone od łacińskiego słowa manual czyli ręka.
Manieryzm można zdefiniować jako indywidualne i niepowtarzalne ruchy po płótnie, które tworzyły wyjątkowe dzieła powstałe w wyniku obserwacji otaczającej wokół rzeczywistości. Poprzednio, artyści skupiali się na wiernym odzwierciedleniu przedmiotów, które stały. W manieryzmie zaczęły pojawiać się emocje, uczucia, a przede wszystkim ruch. W wyniku tego, iż to było przełomowe w obowiązujących wcześniej kanonach malarstwa – ten styl nie miał dużej ilości zwolenników. Dodatkowo, przez wiele osób był uznawany mylnie jako kolejny renesansowy styl.
Głównymi początkowymi cechami tego stylu było wprowadzenie sztuczności w postaciach, poprzez m.in. zniekształcenie postaci i ich twarzy, być może zniekształcenia były spowodowane chęcią wprowadzenia dynamiki. Często również barwy kolorów nie było odpowiednio dobrane, wprowadzając przy tym kontrast, który zniechęcał do oglądania obrazów. Warto również nawiązać do grubych ciemnych konturów, które pozwalały na stworzenie perspektywy na obrazie, a jednocześnie dodatkowo dodawały obrazom dynamikę.
Włoscy artyści, często skupiali się na religijnej tematyce w momencie, gdy zaczynali tworzyć dzieła, w wyniku tego warto odwołać się do obrazu Ostatniej Wieczerzy, która doskonale przedstawia główne cechy manieryzmu.